Ne kitaplar okudum sayende, Ne uykusuz geceler geçirdim..Nekadar çok ağladım falan diyerek başlamıyacağım, böyle başlamak isterdim aslında hafif klişe belkide..Ama olmadı çünkü ben senin için seni bırak kimse için kitap okumadım.Uykusuz geceler falanda geçirmedim! Ben uyurum rahaaat uyuyunca ağlamayı yeniyorum çünkü yada ne bileyim saçma sapan düşünmeyi.Okadar da çok ağlamadım aslında, zaten ben 'sen'i hiç bulamadım.Kimsin bilmiyorum ama kafamda bi sen var hep.Bu "sen" karşıma biran önce çıksan iyi olacak ozaman konuşabileceğim bende böyle.Böyle hep hayal etmişimdir birini göreyim, ama gördüğümde sanki çok yakından tanıdığım biriymiş gibi hissedeyim.Saatlerce düşüneyim o kimdi diye.Etrafımdakilere sorayım biliyorlar mı(?) diye.Günlerce düşüneyim böyle.Ama "seni" ilk gördüğümde "ooff ne yakışıklı çocuk" demiş olmak istemiyorum.Sadece seni tanıdığımı hissetmeliyim.
Ve bir gün bir öpücük isterim sadece.Senin olmak değil, sana uzakdan bakmak.
Çok acıklı oldu :/ psikolojik bişey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder